Plantenportret: litchitomaat

Wist ik veel waar ik aan begon toen ik in het voorjaar zaadjes van de litchitomaat (Solanum sisymbriifolium) tegenkwam in het Ecohuis Antwerpen. Ik hou van tomaten en ik hou van litchi’s, dit kon niet misgaan. Een moestuinseizoen later zijn de meningen hier in huis verdeeld. Het lief heeft een zwak gekweekt voor de plant. Ik heb daarentegen nog nooit zo vaak op een plant gevloekt.

Het begon allemaal heel onschuldig met een zaailing in maart die zich in niets onderscheidde van de andere tomatenplanten. Maar als snel bleek dat we te maken hadden met een bijzonder soort. De bloemen zijn wit en niet geel zoals onze andere tomatenplanten en contact met de bladeren veroorzaakte soms jeuk.

De litchitomaat maakt mooie bloemen die typisch zijn voor solanumsoorten.

Maar al bij al zag de plant er nog redelijk onschuldig uit. Dat veranderde naar mate de plant groeide:

Venijnige stekels

Blijkt deze plant cactusachtige stekels te krijgen! En niet alleen op de bladeren en stengel:

De eerste vruchten

Hoe vijandig moet de natuurlijke habitat van deze plant zijn? Google leert me dat de plant afkomstig is van Midden-Amerika. En dat de stekels uitstekend zijn om katten en honden uit de moestuin te houden. Moest dat bij ons het geval zijn, zou ik de plant misschien iets liever zien, maar alle stekels ten spijt: onze buurtkatten laten zich niet zo maar tegenhouden… Biebie daarentegen kan de keren niet meer tellen dat ik door de plant geprikt ben. ZELFS DOORHEEN EEN JEANSBROEK.

De litchitomaat rechts is dus maar een (1!!) plant- of moet ik struik zeggen.

Helaas kon de plant het prima vinden in onze tuin. Samen met de courgetteplant nam het onze moestuinhoek volledig over, waardoor ik niet meer aan de andere planten in de bak kon zonder me te prikken. Gelukkig zijn er geen foto’s van die keer dat ik met een kruk, rubberen keukenhandschoenen en een stok om de plant uit de weg te duwen tussen de plant balanceerde om de boontjes te oogsten.

Pluspuntje (ja, er is er toch een): dieven van deze plant is niet nodig, zoals bij andere tomatenplanten. Niet dat het ooit iemand zou lukken zonder dat je leeg geprikt wordt.

Hoe vaak ik er ook op gevloekt heb, de plant mocht blijven voor de wetenschap. Na alle miserie waren we natuurlijk heel erg nieuwsgierig naar de smaak van de vruchtjes.

De vruchtjes zijn 2-3 cm groot.

Het mag gezegd worden: de litchitomaten zien er erg smakelijk uit. Je begint bijna te begrijpen waarom de plant zo veel moeite doet om indringers te weren. Het binnenste van de vrucht is oranje met kleine zaadjes die je kan eten. De smaak vind ik zelf moeilijk te omschrijven. Een lichte tomatensmaak, maar eigenlijk smaakt het vooral naar een bes, bijvoorbeeld de vrucht van een lampionplant of zo. Een beetje zurig, maar fris. Vooral het lief is erg fan van de tomaat, ik ben er eerlijk gezegd niet kapot van.

Conclusie: een spektakelplant die prima past in een verloren hoek in de tuin, maar eigenlijk totaal niet geschikt voor een kleine stadstuin waar je elke 5 minuten tegen de stekels aan loopt.

Verzorging is poepsimpel: geef het voldoende grond en dan trekt het zijn plan. Het lijkt geen last te hebben van de regen zoals andere tomatenplanten. Omdat ze makkelijk 1m50 worden, is versteviging wel nodig. Ik heb verder alleen wat tomatenkorrels gegeven zodra er vruchten aan de plant kwamen, maar ik denk zelfs niet dat het nodig was.

Advertentie