Er zijn zo van die planten die, eens je ze een keer geplant hebt in je tuin, steeds weer blijven opduiken. De Oost-Indische kers, om er maar een te noemen. Maar ook de zonnebloem blijkt een hevige aanhanger van het boeddhisme en het concept ‘samsara‘. Voor de tweede keer op rij volgt na de dood een wedergeboorte. Al dacht ik dat het de bedoeling was om als iets anders terug te komen?
Nu ja. Het kan er ook mee te maken hebben dat ik de uitgebloeide zonnebloemen een hele winter in onze tuin laat staan, als vliegend buffet voor de vogeltjes. Al vind ik dat weer iets te praktisch gedacht.
Zonnebloemscheutjes
Feit is dat ook dit voorjaar weer overal scheutjes zonnebloem opdoken. Vier mochten er blijven, waarvan er eentje de hevige kattenoorlogen niet overleefde en een ander tijdens de hagelstorm sneuvelde. De derde werd door diezelfde storm onthoofd, maar liet zijn (andere) kopje(s) niet hangen.
De zonnestruik
Integendeel, bloem nummer drie groeide uit tot een weliswaar korte maar imposante bos zonnebloemen. En ze laten zich zelfs niet door wat kippengaas tegenhouden, no siree Bob!
De eerste zonnebloem die zijn knoppen opende deze week, was deze lange jan.
Deze verstekeling deelt een pot met een andere boeddhist: de Oost-Indische kers, of wat dacht je. De vogels zullen tevreden zijn, weer wat lekkers in de maak om de winter door te komen!
Tuin in de stad 