Leuk is dat toch, tuinieren. Met je handen in de aarde om dichter bij de natuur te komen, de verbintenis te voelen tussen mens, dier en plant, te leven op het ritme van de seizoenen, enzovoort. Ontspannend ook.
Tot ik moest kiezen tussen fauna óf flora.
De rups in betere tijden.
Dat ging als volgt: tijdens het begieten van de planten in onze tuin ontdekte ik tot mijn grote verschrikking witte aanslag op de bladeren van de korenbloemplanten. (Het verdict: meeldauw, waarover later meer. First things first, vrienden.) En toen ik met mijn neus bovenop de bladeren zat, zag ik hem plots. Een gigantische, dikke, bruine rups. En daarna zag ik ineens de vele aangevreten bladeren.
Ze zeggen wel eens dat planten verzorgen een oefening is op het ouderschap (of het bezit van een kitten/puppy). In dat geval zou de kinder- of dierenbescherming nu wel voor de deur staan.
Gelukkig is daar zoiets als Google. De eerste de beste hit stelde me voor twee opties: de rups verdrinken of bij de kippen gooien.
Bij gebrek aan kippen werd het dus de eerste optie. Nu ben ik vegetariër en dan vooral omdat ik het zo zielig vind voor de beestjes, weet je wel. Muggen verdelgen lukt nog net zonder gewetensbezwaren, maar over de arme rups heb ik nu wel mijn twijfels. Heb ik niet te overhaast deze vlinder in spe in de kiem gesmoord?
Toen ik de klok niet meer kon terugdraaien, las ik op de website van Velt dat ecologische tuinders rupsen op sierplanten met rust laten en alleen ongenadig zijn als ze hun groenten en kruiden aanvallen. Hanteer jij een nultolerantie voor rupsen of ontspringen ze bij jou (soms) de dans?
Tuin in de stad 