Zo, het is hier even stil geweest! De blogstilte was niet echt gepland, maar heel even werden we opgeslorpt door andere bezigheden. En toen ik weer tijd had voor de tuin, regende het alleen maar. Tja.
Ondertussen trokken onze planten hun plan. Zo vonden sommige – letterlijk – steun bij elkaar tijdens mijn afwezigheid: de olijfkomkommer wierp zich op de lavendel en de bonen grepen naar de Verbena. Zolang het geen verstikkende relatie wordt, sta ik open voor alles.
De boontjes hebben wel een erg hechte relatie met de Verbena.
De framboos en de Japanse wijnbes probeerden dan weer los te breken. Ik heb de boodschap begrepen, jongens. Het net gaat weg.
Na twee maanden bijna dagelijks frambozen eten, vinden we het ook niet meer erg om de bessen met de merels te delen.
Ontsnappingspoging van de framboos.
De aandacht voor de tuin was misschien minimaal de afgelopen tijd, maar als er iets te snoepen viel, waren we erbij!
Links de eerste kerstomaten, rechts de eerste Japanse wijnbesjes. Mmm!
Het lief was vooral enthousiast over de Japanse wijnbes. Een smaak zoals hij die nog nooit gegeten had. Voor wie de bes niet kent: het lijkt op een framboos, maar qua textuur ligt het dichter bij de braambes (een beetje plakkerig), qua smaak heeft het iets weg van rode bessen, maar dan zoeter. (Goed, we zijn duidelijk geen voedselrecensenten.) Kort samengevat: erg lekker!
De bes is trouwens niet in de winkel verkrijgbaar, omdat ze niet lang houdbaar is. Maar ken je iemand met zo’n struik, kan je altijd een stekje afluizen (aftroggelen, voor de Nederlanders). De struik vermeerdert zich erg snel!
Geniet nog van de zomer!
Tuin in de stad 