In een stad waar mensen 9 maanden per jaar buiten leven, kan een samentuin niet ontbreken. Ik bezocht de samentuin in de wijk Lavapiés (wat ‘voeten wassen’ betekent) waar buurtbewoners een braakliggend terrein hebben omgetoverd tot een groen toevluchtsoord.
De moestuinbedden
Lavapiés is lange tijd een wat verwaarloosde wijk geweest. Het ligt op wandelafstand van het prachtige station Atocha (met zijn tropische binnentuin vol schildpadden) en was ooit de plek waar de Joodse gemeenschap woonde. Nu is het vooral wijk waar immigranten en artiesten leven en waar Madrilenen uitgaan.
Een bordje spoort bezoekers aan om hun afval op te ruimen.
Achter een lange muur met vrolijke graffiti vind je de samentuin. De plek werd eind 2008 ingepalmd door buurtbewoners die er een aanwinst van maakten voor de wijk.
Si no hay siesta, no hay fiesta!
In België staat het samen tuinieren vooral voor samen moestuinieren. In deze samentuin staat het samen leven voorop. Er zijn uiteraard een paar moestuinbedden, maar vooral veel hoekjes voor mensen: bankjes, een speelhoek voor de kinderen, een openluchttheater waar men soms workshops of lezingen geeft, …
Het theater
Een ander verschil met België zijn uiteraard de planten: er groeien bijvoorbeeld vijgen- en sinaasappelbomen (jaloers!) en tussen het onkruid staan er bijvoorbeeld ook grote cactussen (iets minder jaloers).
Een ideale speelplek voor kinderen
Ik vind het bijzonder knap wat de bewoners van deze plek gemaakt hebben. Het nodigt buurtbewoners uit om samen te komen, of ze nu moestuinieren of niet. Een groene oase in de stad!
Morgen: een moestuin op het dak in de chicste wijk van Madrid.
Tuin in de stad 
Leuk je verhalen uit Madrid, zo’n samentuin spreekt mij meer aan dan al die moestuinen… Voor ieder wat wils hier…
Wat een interessante blog weer! Dat wat rommelige, speelse karakter van het geheel spreekt me erg aan. Moestuinieren geïntegreerd in het volle leven, geweldig.
Bedankt! Ja, ben wel jaloers op zo’n prachtige plek. Moest ik er wonen, zou ik er niet uit weg te slaan zijn.
MOestuinieren lijkt me een opdracht, zo in de blakende zon.
Ja, misschien dat er daarom genoeg hoekjes zijn voor een goeie siesta 🙂