Vorige maand fietste ik samen met andere stadstuiniers onder leiding van Moestuinman Max langs verschillende permacultuurprojecten in Rotterdam. Een algemeen verslagje over de tour en permacultuur in de stad verscheen al eerder op deze blog (klik).
Ik had het toen al heel even over de voedselbossen in Rotterdam. Vandaag wil ik er iets langer over uitweiden. Hopelijk vinden jullie het concept even interessant als ik!
Moestuinman Max aan het voedselbos in Schiebroek
Voedselbossen passen perfect in de filosofie van de permacultuur. Voor wie er niet zo bekend mee is (zoals ik tot voor kort): dat is een manier van tuinieren waarbij men rekening houdt met het natuurlijke ecosysteem. Het verschil met biologische landbouw is dat permacultuur vooral werkt met meerjarige planten, het niet aan wisselteelt doet en de bodem amper bewerkt.
Wat past er beter in dit principe dan een voedselbos? Moestuinman Max startte er twee op in Rotterdam: eentje in een stadspark in de wijk Kralingen-West en eentje naast de stadsboerderij Natuurtalent in Schiebroek. Er groeien uiteraard alleen eetbare bomen, zoals perzik- en nashipeerbomen, maar ook minder bekende soorten zoals een Chinese mahonieboom, met blad dat smaakt naar uiensoep met kaas (for real, ik heb het geproefd).
De ingang van het voedselbos in het stadspark van Kralingen-West
Er staan ook lindebomen die ze constant snoeien. Het jonge blad kan je gewoon eten. De Szechuanpeperboom geeft bijvoorbeeld besjes die je als peper kan gebruiken.
Permacultuurboeren moeten wel geduld hebben. Zo’n bos is uiteraard niet volgroeid in een paar jaar. Het zou volgens Max zo’n tien jaar duren voordat het bos volgroeid is. In tussentijd valt er al af toe iets te oogsten. De aanleg van het bos is het meeste werk, daarna vraagt het weinig beheer. Je hebt geen meststof of bestrijdingsmiddelen nodig, het bos regelt zichzelf.
In het voedselbos vallen de bomen voorlopig nog amper op tussen het onkruid.
Wat ik knap vind, is dat men het onkruid rond de aangeplante bomen gewoon laat staan. Volgens Max beschermt het onkruid de bomen en verbeteren ze de bodem. Het heeft geen zin om al meteen de juiste onderbegroeiing aan te planten, want deze planten hebben schaduw nodig die de onvolgroeide bomen op dit moment niet kunnen geven.
De bewoners uit deze gebouwen waren eerst niet opgezet met het bos.
Het bos in Kralingen kreeg in het begin veel tegenkanting van de buurt, die de aanplanting ‘rommelig’ vond. Op het eerste gezicht botst het wel met de perfect aangelegde perken in de rest van het stadspark. Maar zodra mensen horen wat de bedoeling is, worden ze enthousiast. Het is toch ook een geweldig project, niet?
Tuin in de stad 
Lezen over permacultuur / voedselbossen enz. verveelt me nooit. Boeiend verslag weer! Ik wist niet dat je jong lindeblad kon eten.
Wist ik ook niet. In de permacultuur eten ze wel vaker dingen waar ik nooit op zou komen (hosta’s bijvoorbeeld). We zijn nooit te oud om te leren 🙂
Wat voor mij essentieel is aan permacultuur zijn de drie ethische principes : zorg voor de aarde, zorg voor de mens en deel wat je over hebt. Als je alles wat doet toetst aan die drie principes, dan weet je dat je duurzaam of liever regeneratief bezig bent. Combineer dit dan nog eens met de wetenschap dat je alle vormen van energie zo efficient mogelijk moet gebruiken om ” verlies” tegen te gaan. Sinds ik me op permacultuur heb gestort zie ik het leven helemaal anders.
En ja hosta is lekker! Niet alleen de jonge scheuten als surrogaat asperges, maar ook de bloemen zijn aangenaam knapperig in de salade.
Interessante kijk op tuinieren (en bij uitbreiding het leven), kan je niet tegen zijn.
Leuk stuk, ook het verslag van de tour. Ik heb me gelijk aangemeld voor de volgende tour op 18 september. En een lezing kort daarop over Permacultuur 🙂 Ben heel benieuwd, bedankt voor de tip!